Ένας πράσινος καναπές…

…τριγυρίζει συχνά μέσα στο μυαλό μου.

Όταν σκέφτομαι το παρελθόν μου και αναγνωρίζω πλέον τις επιλογές μου, πάντα μου λείπει ένας πράσινος καναπές. Ενώ επιθυμούσα να τον αγοράσω, επέλεξα να πάρω κάτι άλλο. Πήρα μπεζ. Θεωρούσα πως ο πράσινος ήταν τολμηρή επιλογή και θα με περιόριζε. Ενώ το μπεζ πάει με όλα. Το σκέφτηκα πολύ και η λογική μου με οδήγησε τότε.

Και τα χρόνια πέρασαν, όχι πολλά αλλά αρκετά για να λερωθεί και να ξεφτίσει το μπεζ. Και εγώ να τον κοιτώ και να αναρωτιέμαι, γιατί δεν αγόρασα τότε ένα πράσινο καναπέ που τόσο ήθελα;

Επιθυμίες έχουμε πολλές. Κάποιες είναι άπιαστες, λόγω τον καταστάσεων. Άλλες όμως έχουμε την επιλογή να τις πραγματοποιήσουμε. Καμιά φορά όμως έρχεται η λογική, μπαίνει σφήνα και σβήνει κάποιες από αυτές σαν να ήταν νερό.

Συνήθως αυτά μου μας λείπουν δεν είναι σπουδαία, είναι μικρά καθημερινά. Ένα ταξίδι που δεν πήγα όταν μπορούσα, τα σεμινάρια φωτογραφίας που δεν πήγα ποτέ, τα μαλλιά μου που δεν έβαψα μωβ, τον πράσινο καναπέ που δεν πήρα ποτέ. Είναι πράγματα που θα μπορούσα να είχα κάνει, αλλά επέλεξα να προσπεράσω ή να διαλέξω το σίγουρο δρόμο.

Και τότε σε βασανίζουν οι σκέψεις… Τι θα είχε γίνει άραγε αν διάλεγα κάτι άλλο; Θα έπαιζε κάποιο ρόλο στη ζωή μου; Θα ήμουν εδώ που είμαι τώρα; Θα ήταν καλύτερα, θα ήταν χειρότερα;

Από την άλλη, σκέφτομαι πως δεν είναι αργά. Κάποια πράγματα δεν έγιναν όταν ήταν κατάλληλη η ώρα. Αλλά ίσως μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να πραγματοποιήσω μια παλιά επιθυμία. Και αυτή τη φορά βάλω στην άκρη τη λογική. Και βλέπουμε…

Σωστά;

Eva