Τα καλύτερά μου χρόνια στη λεκάνη

Όσο μεγαλώνω όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως τα καλύτερά μου χρόνια πέρασαν. Και δεν το ήξερα τότε, δεν το καταλάβαινα. Δεν τα αξιοποιούσα στο έπακρο, είναι άδικο. Δεν υπάρχει κανείς να στα υπογραμμίσει στα sos, για να μπορέσεις να τα ρουφήξεις ή να τα παρατείνεις όσο περισσότερο μπορείς. Δε με καταλαβαίνω γιατί βιαζόμουν να «αλλάξω πίστα»…

Αναρωτιέμαι καμιά φορά να φταίω μόνο εγώ ή και η κοινωνία μας. Αναρωτιέμαι αν από την ώρα που γεννιόμασταν δεν μας υποδείκνυε κανείς τι και πότε πρέπει να το κάνουμε, είναι σίγουρο ότι θα υπήρχε μόνο αναρχία ή θα ήμασταν απλά ελεύθεροι; Από την ώρα που παίρνουμε την πρώτη ανάσα μας σε τούτο τον κόσμο αρχίζουν οι υποχρεώσεις. Να μιλήσει γρήγορα το μωρό,να περπατήσει γρήγορα το μωρό, πρώτος στο σχολείο, στα αγγλικά, σχολές, εύρεση καλής δουλειάς, οικογένεια, παιδί κι άλλο παιδί, να είναι πρώτα τα παιδιά σου στο σχολείο, στις σχολές, να καλοπαντρευτούν και ο φαύλος κύκλος δε σταματάει ποτέ! Γιατί;;; Γιατί όλα αυτά; Γιατί βιαζόμαστε και δε χαιρόμαστε τίποτα, γιατί δε το συνειδητοποίησα τα τελευταία χρόνια και όχι νωρίτερα. Είναι νωρίς ή αργά;

Τα δικά μου καλύτερά μου χρόνια ήταν όταν καθημερινά καθάριζα αυτή τη λεκάνη. Για έξι χρόνια κάθε πρωί καθάριζα ή εγώ ή η Βοο αυτή τη λεκάνη. Όποια πήγαινε πρώτη στο γραφείο καθάριζε με χλωρίνες αυτή τη λεκάνη και αν προλάβαινε έφτιαχνε καφέ και για τις δύο. Και πότε δε προσπάθησε η μία να λουφάρει για να την κάνει η άλλη. Έχετε ή είχατε πολλούς συναδέλφους που δε θα κοίταζε να σας φορτώσει τέτοια αγγαρεία; Να την κάνει μόνος και να σας φτιάχνει και καφέ μετά;

Κι όμως τότε ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Έτσι ξεκινούσε η μέρα, μετά εργασία και κουβέντα και εργασία και εργασία και κουβέντα πάλι και ενώ δουλεύαμε απέναντι κοιτάζοντας η μία την άλλη κουβεντιάζαμε και κάναμε όνειρα και λύναμε ανούσια προβλήματα και γελάγαμε. Γελάγαμε πολύ! Τις περισσότερες μέρες είχαμε γδαρμένο λαιμό από το «βηχαλάκι του πολύ γέλιου.»

Μέχρι να έρθει η ώρα να σχολάσουμε, να πάρουμε το ίδιο λεωφορείο, μετά οι 2 ή οι 4 καφεδάκι ή ποτάκι στο Γκάζι (τη χτίσαμε τότε τη γειτονιά) ή καμιά ταινία στο σπίτι με τελευταίας τεχνολογίας ηχοσυστήματα(προ κρίσης) να κατεβάζουμε τις πιο κακογραμμένες πειρατικές ταινίες, τα μεσάνυχτα σουβλάκι από τον Κάνδαυλο. Και τόσα άλλα και γέλια γέλια πολλά. Μερικές φορές νομίζω πως ο άνθρωπος έρχεται στη γη με περιορισμένο αριθμό γέλιων και εμείς τα εξαντλήσαμε όλα τότε και δεν έμεινε τίποτα πια.

Ξέραμε τότε πως περνάγαμε καλά αλλά δεν είχαμε καταλάβει πως εκείνα ήταν τα καλύτερά μας χρόνια. Και ότι οι κλισέ ατάκες τύπου: «Χαρείτε τα νιάτα σας»  δεν είναι απλά κλισέ αλλά και αληθινές. Γιατί θα με ρωτούσε κάποιος, σε πήραν τα χρόνια; Όχι δεν πιστεύω ότι με πήραν, αλλά έχασα κάτι που δε θα επιστέψει ποτέ, ακόμα και εάν ξαναέκανα τα ίδια πράγματα τώρα. Την ξεγνοιασιά μου.

Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον και ζηλεύω όλες εκείνες που περνούν ξέγνοιαστα τα «νιάτα» τους, αλλά και εκείνες σε ανάλογη φάση με εμένα που παρουσιάζουν ότι η ζωή τους είναι το ίδιο ξέγνοιαστη με τις πρώτες (και ελπίζω να είναι).

Όμως εγώ κάθε μέρα θα συνεχίζω να αναπολώ εκείνο το «βηχαλάκι του γέλιου».

Eva