Τι είπατε, τι είπατε;

Καμιά 30αριά χρόνια πριν…

Όσες είμαστε μητέρες λίγο πολύ όλες έχουμε δεχθεί σχόλια από αγνώστους στο δρόμο που αφορούν τα μικρά μας. Άλλες απαντήσαμε, άλλες όχι, άλλες νευριάσαμε, άλλες γελάσαμε και άλλες απλά αδιαφορήσαμε. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων, μεγαλύτερες ηλικίας συνήθως, που το μόνο που θέλουν είναι να κάνουν υποδείξεις ή συμβουλές με βάση τα δικά τους δεδομένα.

Ευτυχώς είμαι από εκείνες που ποτέ δεν έδινα βάση σε αυτά που άκουγα και είτε αδιαφορούσα εντελώς σαν να μην άκουσα τίποτα ή προέτρεπα όποιον ασχολείτο μαζί μου με αυτό το σκοπό, να συνεχίζει το δρόμο του και να μην ασχολείται μαζί μας. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω το παιδί μου ή εμένα, για το πως μεγαλώνει ή το μεγαλώνω σε άσχετους που δε μας γνωρίζουν.  Δεν μας ξέρουν, δεν τους ενδιαφέρει και να κοιτάνε τη δουλειά τους.

Το τελευταίο διάστημα και καθώς το παιδί μεγαλώνει και εγώ αποκτώ πιο γερά βήματα σα μητέρα, ανακάλυψα ένα πολύ διασκεδαστικό τρόπο να αντιμετωπίζω ενοχλητικούς αγνώστους που θέλουν να με φιλέψουν την υπόδειξή τους. Ο τρόπο αυτό ονομάζεται «τρελίτσα».  Πραγματικά, από δω και μπρος θα απαντάω ότι μου έρχεται στο κεφάλι πρώτο. Μου βγήκε αυθόρμητα μια δυο φορές και είχε πολύ καλά αποτελέσματα. Ούτε συνέχισαν τη συζήτηση και εγώ ένιωσα καλά δεν «το άφησα να πέσει κάτω». Να, κάποιες περιπτώσεις το τελευταίο καιρό και οι απαντήσεις που ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα. ΚΑΜΙΑ όμως.

65αρης συντηρητικός κύριος στην αποβάθρα του μετρό, περνάει από μπροστά μια, δυο, τρεις μας κοίταζε ξανά και ξανά από πάνω έως κάτω. Ώσπου τελικά κάνει την ερώτηση που είχε στο μυαλό του για τον 5χρονο γιο μου.

-Το γυμνάζετε;

Δεν απαντάω.

-Το γυμνάζετε;

Το παιδί εννοεί. Δεν απαντάω ξανά, αλλά επιμένει.

-Το γυνάζετε;

-Ναι, του λέω. Πάει χορό.

-Τι χορό; γουρλώνει μάτια.

-Λάτιν.

Κυρία της ίδιας ηλικίας στην ουρά στο σούπερ μάρκετ, κοιτάει το μικρό να στριφογυρίζει, να πηγαινοέρχεται και να τραγουδάει, ότι κάνει δηλαδή ένα παιδάκι στην ηλικία του. Ακούω από πίσω τσ τσ τσ και τσ τσ τσ. Τελικά ρωτάει:

-Πάντα έτσι ζωηρός είναι;

-Όχι μόνο σήμερα, της λέω.

-Γιατί;

-Γιατί ήπιε το πρωί τον καφέ μου.

(Φυσικά ΠΟΤΕ δε συνέβει, δεν έχει δοκιμάσει καν καφέ).

Ανυπομονώ λοιπόν, για την επόμενη φορά που κάποιος άγνωστος θα θέλει να με σχολιάσει και ανυπομονώ να δω τι άκυρο θα μου έρθει στο μυαλό να του πω. Η ζωή έχει σοβαρέψει επικίνδυνα και όλα τα παίρνουμε τοις μετρητοίς. Ας το ρίξουμε λίγο στην «τρελίτσα» μπας και βγάλουμε και τη σημερινή μέρα.

Eva