Άνδρος σε αγάπησα-με

Η περσινή μας πετυχημένη απόπειρα να πάμε διακοπές στην Κύθνο για πρώτη φορά όλοι μαζί, μετά από τον ερχομό των παιδιών μας με τους κουμπάρους μας (με τους οποίους η σχέση είναι κάτι πολύ παραπάνω, αν και πριν δεν είχαμε πάει ποτέ μαζί !!!!) είχαμε ήδη κανονίσει την φετινή μας απόδραση.

Η αρχική μας σκέψη ήταν για Σύρο μιας και είχε ειπωθεί πριν καλά καλά τελειώσουν οι διακοπές μας στην Κύθνο. Κάτι τα ναύλα κάτι οι ημερομηνίες επιλέξαμε προορισμό κοντινότερο.

Τυχερό νησί η Άνδρος, τυχεροί και εμείς.

Διαλέξαμε ένα κατάλυμα στην καλύτερη μεριά του νησιού κατά την γνώμη μας, στον Φελλό που βρίσκεται στο Βορειοδυτικό τμήμα του νησιού, λίγο βορειότερα από το λιμάνι του Γαυρίου, από το οποίο απέχει 5 χιλιόμετρα και μόλις 7 λεπτά από το λιμάνι  του Γαυρίου αλλά σε μια ήσυχη περιοχή που περιβάλλεται από βουνά και ηρεμία κάτι που πραγματικά είχαμε ανάγκη.

Στον ορίζοντα διακρίνεται η παραλία του Φελλού 700 μέτρα μόλις από τα δωμάτιά μας.

Μόλις φτάσαμε εννοείται το πρώτο που κάναμε (αφού ξεφορτώσαμε τα πράγματα) ήταν να επισκεφτούμε την παραλία του Φελλού την οποία πραγματικά ερωτεύτηκα.

Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο ότι ήταν η πρώτη που επισκεφτήκαμε αλλά πραγματικά καμία εικόνα δεν μπορεί να περιγράψει την ομορφιά της.

Η πρώτη επαφή με τα κρυστάλλινα, κάτι παραπάνω από δροσερά νερά της τα οποία σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός δεν ήταν το μόνο που με γοήτευσε αλλά το γεγονός ότι στην πρώτη βουτιά αντίκρισα μια θάλασσα γεμάτη χρυσόσκονη!!!! Ναι, ναι πραγματικά λες και ήταν πασπαλισμένη με χρυσόσκονη και δεν τελειώνει εδώ ο ενθουσιασμός μου επειδή σηκώνοντας το κεφάλι μου να δω στο βάθος το βυθό κάτι που συνήθως κάνω τα καλοκαίρια θαυμάζοντας την απεραντοσύνη αυτού του κόσμου που μας φιλοξενεί, τα ψαράκια πηγαινοέρχονταν μπροστά στα μάτια μου! ναι έχω δει και αλλού ψαράκια αλλά όχι στο ίδιο επίπεδο με τα μάτια μου,αλλά με τα πόδια μου! Η παραλία δεν είναι οργανωμένη αλλά αυτό πιστεύω ότι ενισχύει την γοητεία της, το βάθος ποικίλλει και είναι χωρισμένη η μίση σε βότσαλα και η άλλη μισή σε αμμουδιά! λες και ένα χέρι τράβηξε μια γραμμή και τα έκανε νοικοκυρεμένα μισά μισά.

Φυσικά εγώ λάτρεψα την μεριά με το βότσαλο εκεί περισυνέλεξα μια μεγάλη πέτρα που μου θύμισε λαξευμένο καράβι άλλα και την καλύτερη καρδούλα που βρήκαμε με την Ανδρονίκη μου, μιας και έχουμε μπει σε μια διάθεση κάθε καλοκαίρι να βρίσκουμε μια καρδούλα από βότσαλο και ψάχνουμε μανιωδώς μέχρι να το πετύχουμε. Αυτό προέκυψε απο μια καρδούλα χαλικάκι που είχε βρει η Ανδρονίκη στις κούνιες όταν ήταν περίπου 4 και μου την είχε δώσει φυσικά και το έχω ακόμη!

Απο τότε έχουμε το νού μας!

Η αριστερή καρδούλα ήταν η πρώτη που βρήκα αλλα υπήρχε μια επιμονή λες και ένιωυα οτι θα εβρισκα την πιο όμορφη λαξευμένη απο την ίδια την φύση καρδούλα, δεν είναι πραγματικά μοναδική?

Όταν μετά από ώρες, κουρασμένοι και πεινασμένοι πια από το ταξίδι και τις βουτιές και τον ενθουσιασμό αποφασίσαμε να μαζευτούμε σιγά σιγά προς τα δωμάτια ώστε να πάμε για φαγητό στο δρόμο προς τα δωμάτια εντοπίσαμε την μια και μοναδική ταβέρνα που υπάρχει σε αυτό το σημείο «Το στέκι του Ανδρέα» μια οικογενειακή παραδοσιακή ταβέρνα με πολύ φιλική διάθεση και πραγματικά σπιτικό φαγητό αν κρίνω από τον κοκκινιστό κόκκορα με τα  χοντρά μακαρόνια και το μπόλικο τριμμένο τυρί!!!

Πιο δίπλα υπήρχε ένας περιφραγμένος χώρος που φιλοξενούσε κατσίκες και ένα πόνυ γεγονός που ενθουσίασε τον μικρό μου Μόγλη!

Το άλλο μικρό ταρζανάκι μας δεν έχασε ευκαιρία εναπόθεσε όλη την κούραση και αποκοιμήθηκε στην πιο γλυκιά αγκαλιά του κόσμου και την δροσιά που προσέφεραν τα πλατάνια, δε νομίζω ότι θα έβρισκε καλύτερο σημείο για να αναπληρώσει τις δυνάμεις του!

Η μέρα μας έκλεισε με μια μικρή βόλτα στο λιμάνι του Γαυρίου.

Οι επόμενες μέρες μας αφιερώθηκαν σε εξερεύνηση, φτάσαμε μέχρι τη Σάριζα ψάχνοντας τον καταρράκτη μάταια όμως,

Ανάβαση προς εντοπισμό καταρράκτη!!!

αλλά ξαποστάσαμε πίνοντας νερό από την πηγή.

«τι? αυτός είναι ο καταρράκτης? αυτος είναι για μωρά»!!!

Κατηφορίζοντας η επόμενη στάση ήταν στην Χώρα γραφική όπως περιμένει κανείς άλλωστε με την θάλασσα να ξεπροβάλει σε κάθε ευκαιρία ανάμεσα απο τα σοκάκια.

Ένα μεγαλοπρεπές άγαλμα, το άγαλμα του Αφανούς Ναύτη έργο του γλύπτη Μιχάλη Τόμπρου δεσπόζει  στην πλατεία της Ρίβας όπου καταλήγει ο κεντρικός δρόμος της Χώρας.

Στα πόδια του αφανούς ναύτη, τα ερείπια απο το περίφημο κάστρο της η επιβλητική αψίδα φαίνεται χιλιόμετρα μακρυά καθως διακρινόταν κατα την επιστροφή μας απο την Σάριζα πολύ πριν φτάσουμε κοντά και η αλήθεια είναι οτι είναι ενα εντυπωσιακό αξιοθέατο

Τα ερείπια απο το περίφημο κάστρο της, το οποίο ήταν η οχυρωμένη κατοικία του Ενετού ηγεμόνα Μαρίνου Δάνδολου, όταν κατέκτησε το νησί. Χτίστηκε το 1207.

Ο περίπατός μας στη χώρα τελείωσε παίρνοντας λάφυρο μονο ενα βαζάκι κρίταμο απο ενα μαγαζάκι με τοπικά προιόντα στο οποίο λάτρεψα το όνομα «Ροδοζάχαρη» τόσο που το έψαξα μόλις επιστρέψαμε.

Οι επόμενες μέρες κύλησαν λιγότερο τουριστικά, με εξαίρεση μια απογευματινή βόλτα στο Μπατσί για το οποίο δεν έχω και πολλά να πω μιας και δεν με ενθουσίασε καθόλου, πολύ στημένο, πολυ τουριστικό για τα γούστα μου.

Έτσι λοιπόν με περισσότερη ξεκούραση και βουτιές και ευτράπελα στην παραλία Χρυσή άμμος με τα μεγάλα αγόρια να ρωτούν για μαθήματα surf  και ‘Αγιος Πέτρος στην οποία περάσαμε τις τελευταίες μέρες αγκαλιά με τις ξαπλώστρες μας στο beach bar kaliva το οποίο μας ταίριαξε περισσότερο σαν ιδιοσυγκρασία με την ωραία μουσική του και την φοβερή εξυπηρέτηση του. Ακόμη λέμε για την «καφετιέρα» η οποία ήταν μια φοβερά συμπαθητική και stylish κοπέλα την οποία άνετα θα είχα για κολλητή!

Μία απο τις εναλλακτικές της εικόνες.

‘Έμειναν αρκετά σημεία ανεξερεύνητα αλλά δυσπρόσιτα και άλλα με πιο εύκολη πρόσβαση αλλά ποιος ξέρει? ίσως του χρόνου μας δοθεί η ευκαιρία για μια ακόμη επιδρομή να εξερευνήσουμε αυτά που δεν καταφέραμε με την πρώτη!!!

Θα κλείσω το άρθρο μου έχοντας την αίσθηση της αρμύρας, του παγωμένου γεμάτο χρυσόσκονη νερού στην παραλία του Φελλού, γιατί ναι ο έρωτας με την πρώτη ματιά δύσκολα ξεπερνιέται!

και του χρόνου μας.

Boo