Άλλος για το πάρτι μου…

Ήταν ημέρα Τετάρτη. Από τις 6 στο πόδι. Παιδικό σταθμό, δουλειές, κούνιες, ομαδικό μάθημα ο μικρός, ώσπου το απόγευμα με βρίσκει πτώμα και στο σώμα, αλλά κυρίως το μυαλό μου μοιάζει με κουβάρι και πονάει κάθε σκέψη. Μέχρι να κοιμηθεί ο μικρός θέλουμε 2-3 ώρες και εγώ είμαι διαλυμένη. Έτσι είχα μια ιδέα με έκανε να χαμογελάσω. Ας πάμε σε ένα παιδότοπο. Θα παίξει κι αυτός θα χαλαρώσω και εγώ λιγάκι αφού δε θα έχω τόσο μεγάλο άγχος μη τον χάσω από τα μάτια μου. Έχουμε καταλήξει στις μέρες μας να αισθάνονται τα παιδιά ελεύθερα μόνο όταν είναι μαντρωμένα και κλειδαμπαρωμένα. Φρίκη. Παίρνω και το βιβλίο μου μαζί να το συνεχίζω χαλαρά. Άλλωστε είναι Τετάρτη απόγευμα. Θα έχει ησυχία.

Φτάνουμε και καθώς ανεβαίνουμε τα σκαλιά ακούω φωνές κι άλλες φωνές να δυναμώνουν και να γίνονται διαπεραστικές. Ανοίγουμε την πόρτα. Ααααααγγγγγγγκκχρρρρρρρ…. Όχι, έχει πάρτι. Μα είναι Τετάρτη. Όχι όχι όχι δε μπορεί… Μεσοβδόμαδα;;; Δεν έχουν σχολείο;; Γιατί;;; Μα έφερα και το βιβλίο μου… Ήμουν σίγουρη πως θα είχα κάποιες στιγμές ηρεμίας. Κάθομαι, ο μικρός μπαίνει. Το πάρτι αποτελείται από καμιά 20αρια κοριτσάκια 6-7 χρόνων και κάτι παιδάκια ακόμα. Δεν είχα ποτέ συνειδητοποιήσει πόσο τσιρίζουν τα κοριτσάκια σε αυτή την ηλικία. Αισθάνομαι το δωμάτιο να στενεύει επικίνδυνα και δεν έχει καθόλου αέρα. Αισθάνομαι σα να είμαι ακίνητη και όλα γύρω μου γυρίζουν σε τρελούς ρυθμούς. Δε μου φταίει κανείς, εγώ διάλεξα να πάω, αλλά μου φταίνε όλοι τελικά. Για ακόμα μια φορά συλλογίζομαι το πόσο πολύ σιχαίνομαι τα πάρτι στους παιδότοπους. Και όχι μόνο γιατί με ενοχλεί η φασαρία.

Δεν έχουμε κάνει πάρτι σε παιδότοπο. Δεν έχει τύχει. Ίσως αν μου το ζητήσει ο μικρός να το κάνουμε στο μέλλον. Αλλά και τότε θα είναι με βαριά καρδιά. Καταρχήν, δεν το σηκώνει η τσέπη μου. Είναι πανάκριβα. Μου φαίνονται σα μια άνοστη κονσέρβα που ανοίγεται ξανά και ξανά. Έχει και σύνθημα. Αμέ… «Τα παιδάκια από τα πάρτι του Νικόλα/Σπύρου/Νίκης κλπ να έρθουν εδώ!» Τα βάζουν όλα στη σειρά με τα ίδια καπελάκια για να τα πάνε να κόψουν την τούρτα, ή να τους βάψουν το πρόσωπο ή να χορέψουν. Σαν προβατάκια τα σέρνουν από και από κει και τους κουνούν το δάχτυλο στο πρόσωπο λέγοντάς τους: «Τώρα θα περάσεις πολύ καλά». Με το ζόρι. Στραβομουτσουνιασμένοι υπάλληλοι με χιλιοφορεμένες αποκριάτικες στολές υπόσχονται τρελά γλέντια και χωρίζουν και όσα μαλώνουν. Διασκεδαστής (παύλα) παιδαγωγός (παύλα) δεσμοφύλακας για 30 ευρώ την ώρα. Σε όλα τα πάρτι με το ίδιο τραγούδι έρχεται η τούρτα, τα ίδια 5 τραγούδια χορεύουν τα παιδάκια, στα ίδια καρεκλάκια κάθονται για να φάνε τα ίδια μπαγιάτικα τυροπιτάκια. Άλλα παιδάκια που δεν είναι από το πάρτι να κοιτάνε σαν τα μαϊμουδάκια κρεμασμένα κι να κλαψουρίζουν γιατί τα διώχνουν όταν πάνε να χορέψουν και εκείνα ή γιατί δε θα φάνε κι αυτά τούρτα.

-«Περάσατε καλά;»-«Ναι, βέβαια όλα ήταν τέλεια». Μα πραγματικά, κατάλαβε κανείς καμία διαφορά από το προηγούμενο πάρτι σε παιδότοπο που είχε πάει; Δεν έχει απολύτως τίποτα προσωπικό. Το τιμούμενο πρόσωπο περνάει σε δεύτερο ρόλο, άντε το πολύ-πολύ να έχει κανένα πιο ψηλό καπελάκι. Τα παιδάκια παίζουν όπως θα έπαιζαν στο μέρος μια οποιαδήποτε άλλη ημέρα. Και τα γενέθλια του κάθε πιτσιρίκου περνάνε στα ψιλά γράμματα. Ποιος ο λόγος τελικά που επιλέγουν όλο και περισσότεροι τους παιδότοπους για να γιορτάσουν; Για μένα είναι το προφανές. Και δεν έχει σχέση με τα παιδιά, αλλά πάλι με εμάς τους γονείς. Δε θέλουμε βαβούρα στο σπίτι. Έχει πολύ προετοιμασία και πολύ συγύρισμα μετά. Είναι πολλά τα άτομα και δε χωράνε; Είναι όμως απαραίτητο να είναι όλοι καλεσμένοι τελικά; Άνθρωποι που δε θες στο σπίτι σου αλλά τους μοσχοπληρώνεις εκτός;

Και πάλι βλέπω να χάνεται λίγη από τη μαγεία που είχα εγώ στα παιδικά μου χρόνια. Όταν σχεδόν κάθε Σάββατο είχε πάρτι στο σπίτι του κάποιος από τους συμμαθητές μου. Και αναφέρομαι σε μικρή ηλικία. Του δημοτικού. Περιμέναμε να δούμε που είναι το σπίτι του. Αν μέναμε κοντά. Να δούμε το δωμάτιό του, τα πράγματά του, τα παιχνίδια του. Κάποιος μεγαλύτερος αδερφός θα είχε φτιάξει κασέτα με τραγούδια που έπαιζε ξανά και ξανά. Η μαμά στο τέλος είχε φτιάξει γλυκό ταψιού με ζελέ, κρέμα και μπισκότα που ήταν «της μόδας». Και καθένα από εκείνα τα πάρτι είναι μια διαφορετική ανάμνηση, με άλλα χρώματα, άλλους ήχους και άλλες μυρωδιές.

Τα παιδιά μας φτιάχνουν δικές τους αναμνήσεις και δε σημαίνει πως θα είναι χειρότερες από τις δικές μας. Φυσικά και δε μπορώ να γνωρίζω τι θα αποτυπωθεί στο δικό τους μυαλουδάκι και θα αναπολούν μεγαλώνοντας. Ίσως εκείνα θα λένε: «θυμάστε τότε που είμασταν μικροί και κάναμε τα πάρτι μας στους παιδότοπους»…

Eva