Μικροί -Μεγάλοι ΜικροΜέγαλοι

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου παρατηρούσα πολύ τους ανθρώπους και η αλήθεια είναι ότι από το σπίτι μας είχαν περάσει πολλοί. Λίγο το μεγάλο σόι εκατέρωθεν λίγο η επιμονή του πατέρα μου να φιλοξενεί όποιον τύχαινε να είναι μαζί του την ώρα του φαγητού, ώ ναι κάθε μέρα στις 3 το μεσημέρι καθόμασταν όλοι μαζί και τρώγαμε όχι πάντοτε ευχάριστα άλλοτε με τις εντάσεις μας μιας και το μεσογειακό ταμπεραμέντο ξεχείλιζε και άλλοτε με τις πλάκες μας και τα καλοκαιρινά μπουγέλα που κατέληγαν από τα ποτηριά του νερού τα δυο τελευταία γεγονότα πάντα άκρως οικογενειακώς!

Μιλάω σε χρόνο παρελθοντικό γιατί τώρα έχω το δικό μου σπίτι την δική μου οικογένεια και για κανέναν άλλο λόγο.

Λοιπόν καθόμουν πάντα και παρακολουθούσα τις συζητήσεις, τις κινήσεις και ότι έκρινα αστείο φυσικά μετά το αναπαριστούσα.

Μεγαλώνοντας αυτή η συνήθεια δεν σταμάτησε παρατηρούσα τον κόσμο παντού και οχι μόνο, τα αναμμένα φώτα μέσα στα σπίτια, τα φώτα της πόλης από ψηλά τους ανθρώπους παντού και όλους συνδυασμένα με μια μελαγχολία με ένα δέος γι αυτό το άγνωστο.

Αναρωτιόμουν και ακόμη δηλαδή τι να συμβαίνει μέσα στα σπίτια όχι από κουτσομπολιό αλλά με δέος γι αυτό το άγνωστο γι αυτό που βιώνεις εσύ εγώ και δεν ξέρεις ότι θα συμβεί.

Αυτό που ξεκινάς μικρό ανθρωπάκι και στη πορεία σου συναντάς και γράφεις την δική σου ιστορία αντιμετωπίζεις τους δικούς σου φόβους τις δικές σου προκλήσεις-προσκλήσεις, που κάνεις πράγματα και ντρέπεσαι αργότερα για μια λάθος συμπεριφορά για μια λάθος αντίδραση για μια λάθος εικόνα που άφησες σε κάποιους που πέρασαν από την ζωή σου.

Άλλο κεφάλαιο αυτό οι άνθρωποι οι κολλητοί οι παρέες τα σόγια που χάνονται στην πορεία και μετά δεν ξαναδένονται ποτέ!

Οι σχέσεις προδιαγεγραμμένες Α Β Γ λίγο πολύ όλες καταλήγουν στα ίδια.

Να επανέλθω γιατί παρέκκλινα!

Πάντα λοιπόν αναρωτιόμουν πως να νιώθουν αυτοί οι μεγάλοι, αναρωτιόμουν γιατί δεν παίζουν γιατί είναι μονίμως αγχωμένοι πως τα βάζουν όλα σε σειρά τι πρέπει να κάνουν και πως.

Πως τα ξέρουν όλα αυτά.

Έβλεπα και ακόμη βλέπω ηλικιωμένους και αναρωτιέμαι και συλλογίζομαι πως ήταν και αυτοί παιδιά πως και αυτούς τους μάλωσε η μάνα τους και αυτοί έπαιζαν ξέγνοιαστοι και τώρα πια πως να νιώθουν τι να σκέφτονται τι να περιμένουν?

Έχουν βαρεθεί τα βλέπουν όλα μάταια αδιάφορα βαρετά?

Βλέπω και τα παιδιά στα 17 τους και στα 20 και στα 25 και θυμάμαι πως ένιωθα και γω.

Αυτό το πετάρισμα στο στομάχι την αγωνία να δω αυτόν που μου άρεσε, την αλλόκοτη συμπεριφορά όταν τελικά τον έβλεπα

Την αγωνία για τις κρυφές μετακινήσεις με τα μηχανάκια που ήταν άκρως απαγορευτικές!

Αυτή την κάψα της εφηβείας τις αγωνίες καταλαβαίνω και ξέρω πως νιώθουν αυτή την μετάβαση από παιδί σε έφηβο και μετά σε ενήλικο.

Και φτάνω εδώ στο τώρα που αναρωτιέμαι πως να νιώθουν οι συνομήλικοι μου αυτοί οι ίδιοι που ήμασταν μαζί παιδιά και παίζαμε και ήμασταν ξέγνοιαστοι και χορεύαμε στα πάρτι και πηγαίναμε βόλτα με τα μηχανάκια και νιώθαμε αυτή την αίσθηση της ελευθερίας.

Τους βλέπω όλους λίγο πολύ γκριζαρισμένους λίγο πολύ σπασμένους λίγο πολύ προβληματισμένους…

Και καταλαβαίνω πως δεν μεγαλώνουμε ΠΟΤΕ απλά αλλάζουν τα παιχνίδια μας αλλά κατά βάθος θέλουμε όλοι τα ίδια παλιά μας ξέγνοιαστα παιχνίδια.

Παιδιά εγκλωβισμένα σε ένα σώμα που δεν μας αντιπροσωπεύει που μεγαλώνει δυσανάλογα με την ψυχή μας.

Μικρά παιδιά εγκλωβισμένα σε σώματα Μεγάλα.

Boo