Η όψη της αγάπης

Όταν κοιτάει κάποιος την παραπάνω φωτογραφία, βλέπει κάτι απλό. Δύο λούτρινα παπάκια. Ένα παλιό και ένα καινούριο. Ένα ταλαιπωρημένο, βρωμιάρικο, τραχύ και ένα αφράτο, καθαρό, μαλακό. Είναι ξεκάθαρο το ποιο θα διάλεγες για να κρατήσεις και να παίξεις. Και εγώ το ίδιο θα διάλεγα, δε θα πω ψέματα. Αλήθεια όμως ξέρεις ποια είναι η ιστορία του καθενός;

Αυτά είναι δύο λούτρινα παπάκια που αγοράστηκαν την ίδια μέρα πριν από χρόνια. Και είναι αλήθεια πως όταν αγοράστηκαν ήταν ακριβώς ίδια. Όπως το δεξί. Καινούρια, μαλακά και δελεαστικά. Τα διάλεξε ο μικρός όταν ήταν περίπου ενός. Το ένα το φέραμε σπίτι μας και το άλλο το πήγαμε στο σπίτι της γιαγιάς.

Το αριστερό παπάκι είναι το πιο αγαπημένο του παιχνίδι. Το έχει δίπλα του όλη τη μέρα και τη νύχτα κοιμάται δίπλα. Έχει πάει μαζί του βόλτες, διακοπές, επισκέψεις. Είναι ένα παιχνίδι που δε μοιράζεται και φυσικά δεν αντικαθίσταται. Αν ξεφυλλίσει κάποιος τις φωτογραφίες μας, στις περισσότερες είναι κάπου εκεί γύρω.

Έχει γελάσει μαζί του, έχει κλάψει μαζί του, του έχει πει τα παράπονά του. Παίζουνε, το πετάει ψηλά ή το κάνει μαξιλάρι. Το αγκαλιάζει, το σφίγγει, το πατάει. Το έχει χιλιοζωγραφίσει, έχει βάλει και εμάς να το ζωγραφίσουμε. Του τραγουδάει, του βάζει γυαλιά, καπέλα, ρούχα…

Το αγαπάει τόσο μα τόσο πολύ…

Το δεξί παπάκι πήγε στο σπίτι της γιαγιάς. Έπαιζε μαζί του σπάνια. Και φυσικά κανείς άλλος δεν ασχολιόταν μαζί του. Βρισκόταν άλλοτε σε κάποιο καλάθι ανάμεσα σε άλλα παιχνίδια ή ακουμπισμένο σε κάποιο καναπέ κάνοντας το στολίδι. Θεατής στο θρόνο του. Αδιάφορο και αόρατο.

Δεν έχει αγκαλιαστεί, δεν έχει αγαπηθεί…

Μεγαλώνοντας ο μικρός όταν άρχισε να μιλάει, αποφάσισε να ονομάσει το παπάκι που έχουμε σπίτι «μαμά παπάκι». Και ενώ αρχικά δεν έδωσα σημασία, περνώντας ο καιρός κατάλαβα πως με ταύτιζε με εκείνο το παπάκι. Και η αλήθεια είναι πως και εγώ νιώθω όπως εκείνο. Έχω την ίδια κουρασμένη όψη, αισθάνομαι το ίδιο εξαντλημένη και στραγγισμένη ψυχολογικά από τότε που ήρθε ο μικρός στη ζωή μας. Δεν υπάρχει μέρα που να μη μου δείχνει την αγάπη του και εγώ σε εκείνον. Δεν υπάρχει μέρα που δε θα παίξουμε, θα γελάσουμε ή θα κλάψουμε. Είμαι πάντα εκεί όταν με χρειάζεται και τον αγαπάω πολύ.

Και έχω τόσο μα τόσο πολύ αγαπηθεί και εγώ από εκείνον.

Αν δεν υπήρχε ο μικρός πιθανότατα να έμοιαζα περισσότερο στο άλλο παπάκι. Φρέσκια, ξεκούραστη και πιο ποθητή. Θα είχα περισσότερο χρόνο για εμένα. Θα με ένοιαζε μόνο ότι αφορούσε εμένα, θα είχα λιγότερες έγνοιες. Θα κοιμόμουν καλύτερα, θα διασκέδαζα, ίσως θα ταξίδευα περισσότερο.

Όμως δε θα είχα αγαπηθεί έτσι απόλυτα και ανιδιοτελώς.

Κι ας είναι η όψη μου ταλαιπωρημένη, αυτή είναι η όψη της αγάπης. Της δικής μας τουλάχιστον.

Eva

---